nela-amigo

Stracilam dziś przyjaciókę. Może nie, że umarla, ale ją stracilam. Zrobia cos co żadna inna z moich przyjaciólek nie zrobila. Nie wiem co do niej teraz czuję, ale z każdą chwilą coraz bardziej jest mi obojętna.

Nie mam przetensji do nikogo poza nią. To byla jej decyzja.

Gdy doszilśmy na cmentarz pani pozwolila nam sprzątać dowolne miejsca. Dziewczyny ruszyly. Paulina nawet sie nie odwrócila!!!!!!!!!!! Stalam zdezorienntowana kolo krzyża dopóki Aga nie zaproponowala mi wspólnej pracy. Poszyśmy w przeciwną stronę..........

Przy sprzataniu grobów ulżyo mi. Zwierzylam się osobom, które byly mi dalekie. Aga nie zostawila w obelgach suchej nitki na Paulinie i dzieczynach.

Nie sądzilam, że sprzątanie to taka fajna zabawa!!!!!!!!!!!! Ubawilam się przy tum po pachy!!!!!

Posprzątalysmy w trójkę 7 grobów, adziweczyny tez 7 tylko w piatkę.

Myślalam, że podczas powrotnej drogi nawiążę z Paulą kontakt. Przliczylam się. Już nigdy nie pozwolę tej dziewczynie się doować!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Niech nie myśli, że jest sama!!!!!!!!!!!!!!!! Mam innych wspanialych przyjaciól, którzy mnie wspierają!!!!!!!!!!!!

Czasem myślę jak to jest być smutnym. Niby ktoś jest smutny, ale co to waściwie znaczy? Owszem mam ponury nastrój, ale czy to od razu znaczy, że jestem smutna? Myślę, że często ludzie, którzy deklaruja się za smutnych wcale nie są smutni!!!! Smutny nastrój jest przelkotny, ale smutek nie!!!! To coś glębszego. To moje zdanie i wątpię żebym je zmienila.

Można być smutnym z utraty bliskiego przyjaciela, o którym będzie sie pamiętać do końca życia. I nie tylko przyjaciela. Także milości, kogoś bliskiego.

To jest wytumaczenie prawdziwego smutku dla osób, które twierdza, że są smutne, a także dla falszywych przyjaciól, którzy myślą, że po ich stracie będzie się cierpieć.